تا پيش از سال پنجم هجري، بر زنان مسلمان واجب نشده بود كه حجاب داشته باشند. در اين سال، خداوند، حكم حجاب را بر زنان رسول گرامي اسلام صلي الله عليه و آله قرار داد و به مؤمنان دستور داد تا هرگاه از همسران پيامبر چيزي خواستند، از پشت پرده بخواهند: «فَأِذا سَأَلتُموهَنَّ مَتَاعاً فَسْئَلوهُنَّ مِنْ وَراءِ حَجابٍ؛ هرگاه از زنان رسول متاعي مي طلبيد، از پس پرده بخواهيد.» (احزاب: 53)1 سپس آنها را از تبرّج و خود نمايي بازداشت.

حقيقت امر اينست كه در مسأله پوشش - و به اصطلاح عصر اخير حجاب - سخن در اين نيست كه آيا زن خوب است پوشيده در اجتماع ظاهر شود يا عريان ؟ روح سخن اينست كه آيا زن و تمتعات مرد از زن بايد رايگان باشد ؟ آيا مرد بايد حق داشته باشد كه از هر زنی در هر محفلی حداكثر تمتعات‏ را به استثناء زنا ببرد يا نه ؟ اسلام كه به روح مسائل می‏نگرد جواب می‏دهد : خير ، مردان فقط در محيط خانوادگی و در كادر قانون ازدواج و همراه با يك سلسله تعهدات سنگين‏ می‏توانند از زنان به عنوان همسران قانونی كامجوئی كنند ، اما در محيط اجتماع استفاده از زنان بيگانه ممنوع است . و زنان نيز از اينكه مردان‏ را در خارج از كانون خانوادگی كامياب سازند به هر صورت و به هر شكل‏ ممنوع می‏باشند...